Atatürk Sevgisi

Peşinen söyleyeyim, ben Atatürk’ü çok seviyorum. Atatürk’ü sevmeyen de benim yazımı okumasın.

**

Bizler Atatürk’ü severiz, Millet olarak da severdik. Bundan 10-15 yıl öncesine kadar Atatürk’ü kimse eleştirmez, nefret söylemlerinde bulunmazdı. Şimdilerde televizyon kanallarında hakaret içeren açık oturumlar yapılıyor. Birkaç bayan sunucu var aman aman. Bir palabıyıklı, kırlaşmış bıyıklarının uçlarını itinayla yukarı kıvırıyor ikidebir. Bir palabıyık ki; dersiniz Atatürk bunun yedi sülalesini kesmiş. Ulan Atatürk olmasaydı sen o televizyona nah çıkar konuşurdun. İşgal kuvvetlerinin televizyon kanallarında kapıya bekçi yapmazlardı seni.

İnternet ortamında öyle yazılar var ki ne hakaretler içeriyor, ne hakaretler. Ahlak dışı neler neler.

Neyzen Tevfik denileceği demiş aslında (Bu şiirin başkasına ait olduğu da söyleniyor. Kimin olursa olsun güzel demiş. Diyenin ağzına sağlık):

İşgaldeki hali sakın unutma,

Atatürk'e dil uzatma sebepsiz,

Sen anandan yine çıkardın amma,

Baban kimdi bilemezdin şerefsiz.

**

Atatürk’ü biz hep sevdik. Tam tükenmişliğimizde yetişmiş, Türkiye Cumhuriyeti’ni kurmuştur. Kim ne derse desin O kurmuştur. 15 yılda çağ atlatmış Türkiye’ye. Dini yönden de boş değil. İşine gelmeyen, sultası elinden alınan Atatürk’ü övüp de göklere çıkaracak değil ya..!

Osmanlı..? Osmanlı’nın Yavuz’dan sonraki bozulmaya başlamışlığı 1920’lerde son noktaya gelmiş ve bitmiştir. Özellikle son dönemlerinin çok iyi incelenmesi gerekmektedir. Milli olan hiçbir şeyimiz kalmamıştır.

**

Atatürk sevgisiyle ilgili çok şey yazılabilir. Ama ben burada pek de bilinmeyen yönlerden almak istiyorum konuyu.

**

Her fani gibi Atatürk de gün gelmiş vefat etmiştir. Mekanı cennet olsun.

16 Kasım 1938’de katafalka konulur. Saat 10.00’da katafalk ziyarete açılır.

100.000’i aşkın kişi gelmişti. Birinci Ordu Müfettişi Orgeneral Fahrettin Altay ve askeri erkân ilk ziyareti gerçekleştirdi. 10.15’de sivil erkân, 10.30’da üniversite heyeti, onları subaylar, askeri öğrenciler, sivil toplum kuruluşları ve izciler takip etti. Saat 12.00’den sonra İstanbul halkının ziyareti başladı. Her kesimden insan bulunmaktaydı. Ziyaretçilerden biri de Afganistan’ın Eski Kralı Amanullah Han’dı. O da diğer insanlar gibi ağlıyordu. Akşama doğru Dolmabahçe Sarayındaki yoğunluk daha da arttı. Bir gazete, ilk gün sarayın kapısının kapandığı saat 24.00’e kadar ziyaret eden insan sayısını 150.000 olarak verir. Ulus Gazetesi de 150.000 ziyaretçi olduğunu belirtmektedir.

O günlerde İstanbul’da bulunan Alman Arkeolog Dörner, Dolmabahçe Sarayına halkın akınını; “Yüksek demir kapılar ardına kadar açılmış, güller solmuş, fıskiyeler susmuştu; sadece sarayın merdivenlerinden çıkan yüz binlerce insanın ayak sesi duyuluyordu. Haberi duyan yola koyulmuştu. Düzgün kıyafetleri içinde memurlar, balıkçılar, hamallar, tüccarlar ve işçiler, yaşlı solgun yüzlü siyah çarşaflı kadınlar arasında kürklü mantolu hanımlar, herkes yas tutuyordu. Tek bir kişi bile sarayın halılarına, resimlere, kristal avizelerine bakmıyordu, tüm bakışlar sadece yüksekte duran, yanında genç subayların bronzdan heykellermiş gibi dimdik nöbet tuttukları tabuta dikilmişti” sözleri ile anlatmaktadır.

Gazeteci Cemal Kutay ise, o günü, “Zerrece protokol, merasim, telkin, hiçbir fani hissin izi yoktu. Bir millet, evet bütün bir millet bir vatandaşı için kendisine başta haysiyet ve istiklal, bütün güzel ve iyi şeyler armağan etmiş, bu uğurda nefsini feda etmiş şefkatli bir babadan öksüz kaldığında nasıl gözyaşı döker? Asrın büyük hadisesine şahit olmayanları yazı-söz-fotoğraf beste-tablo hiçbir şeyle anlatmak mümkün değildir bu vefa ve minnet selini…” şeklinde anlatmaktadır.

Tüm protokol kurallarını alt üst eden bir halk seliyle karşı karşıya kalınmıştı. Halkın ziyareti 17 Kasım 1938 günü de devam etti. Ulus Gazetesinden Neşet Atay, ziyaretçi sayısını “Sabahın ilk saatlerinde büyük salonun kapısından dakikada 186 kişi içeri giriyordu. Rakam saat 17’den itibaren sonra 228’e, 23’e doğru 234’e, 23’ten sonra 250’ye çıktı. Sabahtan ve dünden beri Atatürk’ün önünden kaç kişi geçmiştir dersiniz?” ifadesiyle vermektedir. Atay, gece yarısından sonra Dolmabahçe’de sıra bekleyen 50.000 kişinin olduğunu, kalabalık yüzünden Saraya ulaşamayanların Taksim Atatürk Anıtını çiçeğe gömdüklerini yazmaktadır.

Dolmabahçe Sarayına halkın akın etmesi trajik bir olaya da neden oldu.17 Kasım 1938 günü saat 20.00’den sonra yüz binden fazla insanın akın etmesi ile meydana gelen izdiham sonucu Dolmabahçe Sarayında çoğunluğu kadın 11 kişi ezilerek öldü. 40’dan fazla yaralı vardı. Gazeteler, olayla ilgili olarak yalnızca hükümetin gönderdiği resmi tebliği yayınladılar. Bu tebliğin dışında olayla ilgili başka bir haber ya da yorum yayınlayamadılar.

Ölenlerin isimleri şöyleydi:

1) “Deniz Yolları İşletmesi Müdürü Raufi Manyas'ın kızı Bilun (16yaşında)

2) İstiklal Caddesi 236 numarada oturan Anna (58 yaşında)

3) İstiklal Caddesi'nde Yıldırım Apartmanında oturan Bayan Roya Koşnir,

4) Roya Koşnir'in kızı Bela Koşnir,

5) Bakırköy’den Aşçı Hatice (55 yaşında)

6) Kurtuluş’tan Sütçü Diyamendi (40 yaşında),

7) Topkapı Arpaemini Yokuşu Sokağında oturan Abdülhamit (50yaşında)

8) Aksaray'da Laleli Caddesinde oturan Bayan Kevser Mehmet (35yaşında)

9) Tarlabaşı 19 Numara'da oturan Satenik Ohannes (35 yaşında)

10) Saint Benoit Lisesi Öğrencisi Paul Kuto (15 yaşında)

11) Beyoğlu Lüksemburg Otelinde kalan Belçikalı Leon”

17 Kasım 1938 gecesi, Atatürk’ü ziyaret için gelen ve izdihamdan hayatını kaybeden insanlar, farklı etnik kimliklere sahip Türk vatandaşları idi. Her yaştan, her kesimden insan, bu ortak üzüntüyü paylaşıyordu. 6 Aralık 1938 günlü bir gazete, ölenlerin sayısının 13 olduğunu belirtmektedir. O tarihte, hala tedavi altında olan yaralı sayısı ise 6 kişi idi.

Hiç kimse evinden zorla getirilmemişti. İzdihamda ölenlere bakar mısınız? 11 kişiden yedisi gayrimüslim.

Cenaze namazı 19 Kasım 1938 günü Dolmabahçe Sarayı'nda kıldırıldı. Cenaze aynı gün Yavuz Zırhlısı ile İzmit'e oradan da aynı günün akşamı 20.30'da Ankara'ya götürüldü. Ertesi gün (20 Kasım 1938) 21 Kasım 1938 günü yabancı devletlerden gelenlerin de katıldığı bir cenaze töreni ile Ankara Etnografya Müzesi'ndeki geçici kabrine konuldu.

Atatürk'ün anıt mezarı Anıtkabir'in yapımına 1944 yılında başlandı ve 1953 yılında tamamlandı. Ölümünden 15 yıl sonra 10 Kasım 1953'te Atatürk'ün cenazesi Ankara Etnografya Müzesi'nden alınarak törenle Anıtkabir'e getirildi.

Törene Ankara’dan ve yurdun her tarafından gelen yüzbinlerce insan katıldı.

Hiçbiri zorla getirilmedi. Kimseye de Atatürk zorla sevdirilmedi.

Mekanı cennet olsun…

Suat Zobu

25Aralık2015Ankara 

. edebiyat defteri